Pablo Picasso Net Worth: Wiki, Żonaty, Rodzina, Ślub, Wynagrodzenie, Rodzeństwo

2024 Autor: Lewis Russel | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 06:11

Majątek Pabla Picassa wynosi 500 milionów dolarów

Pablo Picasso Wiki Biografia

Urodzony jako Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso 25 października 1881 roku w Maladze w Hiszpanii, ale znany światu jako Pablo Picasso, był znanym malarzem, rzeźbiarzem i poeta, wyprodukował m.in. „Les Demoiselles d'Avignon” (1907), „Guernica” (1937) i „Płaczącą kobietę” (1937). Kariera Pabla była aktywna od 1900 do lat 70., podczas których stworzył ponad 50 000 dzieł, w tym obrazy, rzeźby, rysunki, ceramikę, druki, dywaniki i gobeliny. Picasso zmarł w 1973 roku.

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak bogaty był Pablo Picasso w chwili swojej śmierci? Według źródeł oszacowano, że wartość netto Picassa sięgała 500 milionów dolarów, kwoty, którą zgromadził, wykorzystując swoje liczne talenty.

Pablo Picasso Wartość netto 500 milionów dolarów

Pablo został nazwany na cześć hiszpańskich świętych i niektórych jego krewnych; był synem Marii Picasso y López i Don José Ruiz y Blasco, który był malarzem i rzeźbiarzem, w którego ślady wkrótce poszedł. Pierwszym słowem Pabla było piz piz – ołówek po hiszpańsku – a kiedy skończył siedem lat, jego ojciec zaczął uczyć go podstaw malarstwa. W 1891 rodzina Pabla przeniosła się do La Coruna, gdzie jego ojciec został profesorem w Szkole Sztuk Pięknych. Malarstwo Pabla szybko się poprawiło, a jego ojciec był pod wrażeniem na tyle, by pomyśleć, że Pablo już go przewyższył.

Cztery lata po przeprowadzce do La Coruna siostra Pabla, Conchita, zmarła na błonicę, co spowodowało poważną depresję Pabla; aby mu pomóc, jego ojciec przekonał urzędników akademii, aby pozwolili Pablo zdać test wstępny na ucznia, który Pablo ukończył w ciągu tygodnia zamiast zwykłego miesiąca, i tak stał się częścią akademii w wieku zaledwie 13 lat. Ze względu na swój wiek nie lubił lekcji i był krytykowany za swoje zachowanie, ale mimo to zdał maturę.

W wieku 16 lat jego ojciec i wujek wysłali go do najbardziej znanej hiszpańskiej szkoły artystycznej, Królewskiej Akademii San Fernando w Madrycie. Jednak Pablo wkrótce przestał uczęszczać na zajęcia, ponieważ znudził go materiał do nauki i skupił się na szukaniu zainteresowania gdzie indziej, w tym w muzeach, takich jak Prado, gdzie wystawiano prace takich artystów, jak Francisco Goya, Diego Velasquez i Francisco Zurbaran. Najbardziej podziwiał dzieła El Greco, którego styl wpłynął później na późniejsze prace Pabla.

Przed rokiem 1900 prace Pabla pozostawały w cieniu innych artystów, głównie ze względu na jego wiek, ale wraz z wiekiem jego prace stawały się coraz bardziej doceniane. Jego kariera została podzielona na kilka okresów, każdy zdeterminowany stylem jego malarstwa. Okres Niebieski rozpoczął się w 1901 roku i trwał do 1904 roku, kiedy to dało światu niektóre z najbardziej znaczących dzieł Picaso, takie jak „La Vie” (1903), „Posiłek ślepca” (1903), „Celestina” (1903).) i m.in. „Oszczędny posiłek” (1904).

Potem przyszedł okres różany Pabla, od 1904 do 1906, podczas którego używał jaśniejszych kolorów, takich jak różowy i pomarańczowy, najlepiej ukazanych w pracach takich jak „Garçon à la pipe” (1905), „Au Lapin Agile” (1905). oraz „Portret Gertrudy Stein” (1906).

W 1907 roku Pablo stał się częścią paryskiej galerii sztuki, otwartej przez niemieckiego historyka sztuki i kolekcjonera Daniela-Henry'ego Kahnweilera, i rozpoczął swój okres wpływów afrykańskich, który dał światu jeden z najsłynniejszych obrazów Picaso „Les Demoiselles d'Avignon”.

Znany jako ojciec kubizmu, Picasso i inny malarz Georges Braque stworzyli nowy styl, używając monochromatycznych brązowawych i neutralnych kolorów. Niektóre z jego najbardziej znaczących dzieł z tego okresu to między innymi „Dziewczyna z mandoliną” (1910), „Figura dans un Fauteuil” (1909), „Trzej muzycy” (1921).

Pablo był aktywny w latach 20. i 30. XX wieku, ulegając klasycyzmowi i surrealizmowi, kończąc malarstwo, takie jak „Guernica”, które jest jednym z jego najpopularniejszych dzieł.

Kiedy wybuchła II wojna światowa, Picasso nie tylko malował, ale także odważał się pisać i tworzył sztuki, takie jak „Pragnienie złapane za ogon” (1941) i „Cztery małe dziewczynki” (1949), a niektóre z nich napisał więcej niż 300 wierszy, które określono jako erotyczne, smakowe i skatologiczne.

Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczął także karierę jako rzeźbiarz, tworząc m.in. dzieła „Chicago Picasso”, które podarował mieszkańcom Chicago, oraz cykl rzeźb na podstawie obrazu „Las Meninas” autorstwa Diego Velasqueza. Ponadto tworzył rzeźby oparte na obrazach takich artystów jak Manet, Goya i innych.

Picasso pozostał aktywny do lat 70., mieszając swoje poprzednie style z nowymi, włączając wszystko do swoich obrazów, tworząc w ten sposób neoekspresjonizm, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Wraz ze sławą przyszła fortuna, ponieważ jego prace sprzedano za około 100 milionów dolarów, w tym „Akt, zielone liście i popiersie” (1932), który został sprzedany za 106,5 miliona dolarów, „Garcon a la Pipe” (1905), za 104 miliony dolarów i „Dora Maar au Chat” za 95,2 miliona dolarów, co tylko zwiększyło jego wartość netto. Jego obrazy dowodzą ogromnych postaci, gdy są dostępne do zakupu.

Jeśli chodzi o życie osobiste, Pablo był dwukrotnie żonaty; jego pierwszą żoną była Olga Khokhlova, z którą był żonaty od 1918 do 1955; para miała jedno dziecko. Jego drugie małżeństwo było z Jacqueline Roque, od 1961 aż do śmierci; para nie miała dzieci.

Oprócz małżeństw Picasso miał kilka kochanek, z których niektóre miał dzieci; Marie-Thérèse Walter była matką jego córki Marii de la Concepcion Picasso, a młodsza od niego o 40 lat Françoise Gilot urodziła Anne Paloma Picasso i Claude Pierre Pablo Picasso.

Pablo Picasso zmarł w Mougins we Francji 8 kwietnia 1973 r. i został pochowany w swojej posiadłości niedaleko Aix-en-Provence.

Politycznie Picasso był sympatykiem republikanów podczas hiszpańskiej wojny domowej i dołączył do francuskiej partii komunistycznej w 1944 roku, co spowodowało pewien konflikt z innymi artystami i wpłynęło na odmowę francuskiego obywatelstwa.